Είμαστε ποτέ ελεύθεροι;

Είμαστε ποτέ εκεί που θέλουμε ή πάντα τρέχουμε να ξεφύγουμε, να φτάσουμε κάπου αλλού, κάπου καλύτερα;

Πάντα κάτι θέλουμε που δεν το έχουμε. Πάντα κάτι υπάρχει που θα μας σταματάει.

Το παρελθόν που μας κυνηγάει, τα μέρη που θέλαμε να φτάσουμε αλλά ήταν μακριά, τα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αλλά ήταν ακατόρθωτα, οι άνθρωποι που θέλαμε να αγαπήσουμε και δεν μπορέσαμε.

Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε και ποτέ δεν είμαστε εκεί που θέλουμε, αυτό που θέλουμε. Και πάντα παλεύουμε.

Και σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να είναι η φύση μας. Να παλεύουμε. Να παλεύουμε γι' αυτά που αξίζουν, γι' αυτά που αγαπάμε. Για αυτά που έχουν αξία.

Γιατί περνάμε πολλά. Και κλαίμε, φοβόμαστε, κρυβόμαστε, τσακιζόμαστε, μένουμε χωρίς ελπίδα, χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, νομίζουμε δεν έχει νόημα, τίποτα δεν έχει νόημα. Και σταματάμε να ελπίζουμε, σταματάμε να προσευχόμαστε.

Τότε όμως πρέπει να σηκωθούμε. Και το κάνουμε. Και συνεχίζουμε, παλεύουμε. Κι όλα αυτά δεν μας κάνουν λιγότερο ελεύθερους. Μας κάνουν πιο δυνατούς. Μας φέρουν πιο κοντά σ' αυτό που θέλουμε.

Αν για μια στιγμή δεν σκεφτόμασταν τι μας σταματάει, τι μας απογοητεύει, αλλά θυμόμασταν όλα αυτά που μας δίνουν δύναμη, θα καταλαβαίναμε ότι έχουμε πιο πολλά απ' όσα νομίζουμε. Είμαστε πιο δυνατοί.

Το κάθε γέλιο, η κάθε καλή ανάμνηση, η κάθε μέρα που ξυπνήσαμε και νιώσαμε καλά, η οικογένεια μας, αυτοί που μας προστατεύουν, αυτοί που είναι κοντά μας και δεν το ξέρουμε. Όλοι μας ικετεύουν να συνεχίσουμε.

Αυτό πρέπει να κάνουμε. Κι αυτούς που μας πλήγωσαν, που μας πρόδωσαν, που μας φυλάκισαν, να τους αφήσουμε πίσω.

Δεν ξέρω αν κατάφερε ποτέ κανείς να είναι ελεύθερος. Μπορεί η ελευθερία να είναι στιγμές. Που τελειώνουν και μετά πρέπει να συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Μπορεί να μην υπάρχουν ελεύθεροι… αλλά μόνο αυτοί που παλεύουν για την ελευθερία, που την ζουν έστω για λίγο.

Κι αυτό το λίγο είναι αρκετό. Για να σε κάνει να αντέξεις. Για να σε κάνει να ξέρεις μέσα σου ότι ακόμα και στις πιο άσχημες στιγμές, κάτι θα γίνει. Μια μέρα θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία, θα ξαναπαλέψεις, και θα ξανάσαι ελεύθερος.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν πολύ έντονα την Άννα αυτές τις μέρες. Πού να είναι. Τι γίνεται μετά. Θα μπορεί άραγε να βλέπει τα παιδιά της από εκεί ψηλά; Θα έχει μετανιώσει για αυτά που έγιναν; Θα προσπαθούσε να τ' αλλάξει;

Κυρίως σκέφτομαι τι θα έκανε τώρα; Τώρα, αν της δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία, αν δεν είχε πεθάνει...

Θα έμενε με τον άντρα της, θα προσπαθούσε να διορθώσει τα πράγματα, θα του ζητούσε συγχώρεση; Θα κατάφερναν να ξαναείναι μαζί;

Ή θα έφευγε με τον Κων/νο όπως σκόπευε; Θα ζητούσε συγγνώμη από την οικογένεια της αλλά θα έφευγε. Θα τους εξηγούσε ότι τον είχε ερωτευτεί κι ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. 

Ποιο απ΄ τα δύο θα την έκανε να αισθάνεται ελεύθερη; Ήταν ποτέ της ελεύθερη; Θα μπορούσε ποτέ να είναι, είτε μαζί είτε χώρια απ' τον Κων/νο;

Σχόλια

  1. Νομίζω ότι μετά από αυτό που της συνεβει σε τόσο τρυφερή ηλικία δεν θα είναι ποτέ ουσιαστικά ελεύθερη. Το προσπάθησε τόσο με τον άντρα της όσο κ με τον Κωνσταντίνο! Ίσως αν γνώριζε νωρίτερα για το Δημήτρη για το γιο της να μπορούσε να ισορροπήσει αυτά που είχε μέσα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να βγει και να μιλήσει σε όλους οικογένεια, φίλοι, χωριό...να πει την αλήθεια για την ζωή της να φύγουν όλα τα μυστικά από μέσα της,μόνο έτσι θα ηρεμήσει. Να μείνει με τα τέσσερα παιδιά της μόνη να βρει την αλήθεια της και την ζωή της,να αρχίσει την δουλειά που τόσο αγαπά...και η προσωπική της ζωή θα ακολουθήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Της αξίζει να ζήσει ελεύθερη με τα δυνατά συναισθήματα που έχει για τον Κωνσταντίνο...η μοίρα της ήταν δύσκολη αλλά της επιφύλαξε διέξοδο κι αγάπη.Ήταν υποστηρικτική σε όλους τους άλλους εκτός απ τον εαυτό της.Της δώθηκε η δεύτερη ευκαιρία και πρέπει να φανεί πιο τυχερή απο δω και πέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο, αλλά με την Αννα παρατραβηξε..αν την κλείσουν σε ψυχιατρείο μετά απ αυτά που περνάει, πες μου να το σταματήσω τώρα..δεν της αξίζει τέτοιο τελος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεγάλη υπόθεση η ελευθερία Νόρα μου! Τις περισσότερες φορές νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι χωρίς να συνειδητοποιούμε καλά καλά πόσα πράγματα μας περιορίζουν. Ή πόσα πράγματα θα κάναμε αλλιώς αν όντως ήμασταν ελεύθεροι!

    Ίσως τις στιγμές που καταφέρνουμε να βρεθούμε εκεί που πραγματικά θέλει η ψυχή μας και μ' αυτούς που θέλουμε, ίσως εκείνες τις στιγμές να είμαστε ελεύθεροι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Την είδα στον ύπνο μου την Άννα.Ζητούσε βοήθεια. Σαν να ήταν ζωντανή ακόμα. Σαν να ήταν φυλακισμένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποτέ δεν είναι αργά για να καταλάβει κανείς τι εινεί αυτό που πραγματικά θα τον κανει να νιώσει ελεύθερος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η πραγματικη ελευθερια ειναι στο μυαλο μας....στις σκεψεις μας...εμεις οσο αφηνουμε...πραγματικα τον εαυτο μας...τα συναισθηματα μας....μονον εμεις το καταφερνουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η πραγματικη ελευθερια δεν εχει δεσμα...ειναι η αληθεια....μας...ειναι στο μυαλο μας....στις σκεψεις μας...εμεις οσο αφηνουμε...πραγματικα τον εαυτο μας...τα συναισθηματα μας....μονον εμεις το καταφερνουμε....θελει πολυ δυναμη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. H Άννα θα πρέπει να φύγει μακριά από τον Χρήστο και τον Κωνσταντίνο για να βρει την ελευθερία της....να μείνει λίγο μόνη με τον εαυτό της και μόλις τον βρει να ξεκινήσει από την αρχή...για την Άννα....και για τα τέσσερα παιδιά της. Να ξεκινήσει πάλι τα μαθήματα τάγκο...να στηρίζεται μόνο στα δικά της πόδια χωρίς δεκανικια. Μπορεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εξαιρετικό κείμενο! Μπράβο σου!!!! 💕 Αλλά, ανέβασε μας και ένα με το Γιώργο σου σε παρακαλώ! Είστε τοοοοσο ωραίο ζευγάρι..!!! 💕 😍 😘❤️💋💋

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όμορφο τό κείμενο σου. Θέλω νά πιστεύω ότι δεν έχεις κάποια αρνητική ανάμιξη σε όλο αυτό πού τής συμβαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο