Είμαστε ποτέ ελεύθεροι;

Είμαστε ποτέ εκεί που θέλουμε ή πάντα τρέχουμε να ξεφύγουμε, να φτάσουμε κάπου αλλού, κάπου καλύτερα;

Πάντα κάτι θέλουμε που δεν το έχουμε. Πάντα κάτι υπάρχει που θα μας σταματάει.

Το παρελθόν που μας κυνηγάει, τα μέρη που θέλαμε να φτάσουμε αλλά ήταν μακριά, τα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αλλά ήταν ακατόρθωτα, οι άνθρωποι που θέλαμε να αγαπήσουμε και δεν μπορέσαμε.

Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε και ποτέ δεν είμαστε εκεί που θέλουμε, αυτό που θέλουμε. Και πάντα παλεύουμε.

Και σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να είναι η φύση μας. Να παλεύουμε. Να παλεύουμε γι' αυτά που αξίζουν, γι' αυτά που αγαπάμε. Για αυτά που έχουν αξία.

Γιατί περνάμε πολλά. Και κλαίμε, φοβόμαστε, κρυβόμαστε, τσακιζόμαστε, μένουμε χωρίς ελπίδα, χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, νομίζουμε δεν έχει νόημα, τίποτα δεν έχει νόημα. Και σταματάμε να ελπίζουμε, σταματάμε να προσευχόμαστε.

Τότε όμως πρέπει να σηκωθούμε. Και το κάνουμε. Και συνεχίζουμε, παλεύουμε. Κι όλα αυτά δεν μας κάνουν λιγότερο ελεύθερους. Μας κάνουν πιο δυνατούς. Μας φέρουν πιο κοντά σ' αυτό που θέλουμε.

Αν για μια στιγμή δεν σκεφτόμασταν τι μας σταματάει, τι μας απογοητεύει, αλλά θυμόμασταν όλα αυτά που μας δίνουν δύναμη, θα καταλαβαίναμε ότι έχουμε πιο πολλά απ' όσα νομίζουμε. Είμαστε πιο δυνατοί.

Το κάθε γέλιο, η κάθε καλή ανάμνηση, η κάθε μέρα που ξυπνήσαμε και νιώσαμε καλά, η οικογένεια μας, αυτοί που μας προστατεύουν, αυτοί που είναι κοντά μας και δεν το ξέρουμε. Όλοι μας ικετεύουν να συνεχίσουμε.

Αυτό πρέπει να κάνουμε. Κι αυτούς που μας πλήγωσαν, που μας πρόδωσαν, που μας φυλάκισαν, να τους αφήσουμε πίσω.

Δεν ξέρω αν κατάφερε ποτέ κανείς να είναι ελεύθερος. Μπορεί η ελευθερία να είναι στιγμές. Που τελειώνουν και μετά πρέπει να συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Μπορεί να μην υπάρχουν ελεύθεροι… αλλά μόνο αυτοί που παλεύουν για την ελευθερία, που την ζουν έστω για λίγο.

Κι αυτό το λίγο είναι αρκετό. Για να σε κάνει να αντέξεις. Για να σε κάνει να ξέρεις μέσα σου ότι ακόμα και στις πιο άσχημες στιγμές, κάτι θα γίνει. Μια μέρα θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία, θα ξαναπαλέψεις, και θα ξανάσαι ελεύθερος.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν πολύ έντονα την Άννα αυτές τις μέρες. Πού να είναι. Τι γίνεται μετά. Θα μπορεί άραγε να βλέπει τα παιδιά της από εκεί ψηλά; Θα έχει μετανιώσει για αυτά που έγιναν; Θα προσπαθούσε να τ' αλλάξει;

Κυρίως σκέφτομαι τι θα έκανε τώρα; Τώρα, αν της δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία, αν δεν είχε πεθάνει...

Θα έμενε με τον άντρα της, θα προσπαθούσε να διορθώσει τα πράγματα, θα του ζητούσε συγχώρεση; Θα κατάφερναν να ξαναείναι μαζί;

Ή θα έφευγε με τον Κων/νο όπως σκόπευε; Θα ζητούσε συγγνώμη από την οικογένεια της αλλά θα έφευγε. Θα τους εξηγούσε ότι τον είχε ερωτευτεί κι ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. 

Ποιο απ΄ τα δύο θα την έκανε να αισθάνεται ελεύθερη; Ήταν ποτέ της ελεύθερη; Θα μπορούσε ποτέ να είναι, είτε μαζί είτε χώρια απ' τον Κων/νο;