Λίγο αίμα.
Ποτέ δεν
υπήρχε το ενδεχόμενο της αποβολής στο μυαλό μου. Όταν πρωτόμαθα ότι είμαι
έγκυος το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν να το ανακοινώσω σε συγγενείς και φίλους, λίστες
με πιθανά ονόματα, το πως θα διαμορφώσουμε με το Γιώργο το καινούργιο δωμάτιο…
Λίγο αίμα
στο σεντόνι κι όλα χάθηκαν.
Πήγαμε στη
γιατρό, μας ενημέρωσε ότι είχα χάσει το μωρό. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, πως
να αντιδράσω. Η παγωμένη επιφάνεια άνοιξε και με κατάπιε. Βγήκα απ’ το δωμάτιο
της εξέτασης και αντίκρισα εγκυμονούσες γυναίκες, ευτυχισμένες που πήγαιναν για
το συνηθισμένο τους έλεγχο. Γιατί αυτές και όχι εγώ;
Σκέφτηκα
ότι πρέπει να υπάρχει μια άλλη πόρτα για γυναίκες που χάνουν τα παιδιά τους.
Έκλαιγα
για μέρες. Δεν μπορούσα να συνέλθω. Είχα μετανιώσει για όλα. Για κάθε τηλέφωνο
που πήρα, για κάθε όνομα που σκέφτηκα, για κάθε όνειρο που έκανα γι’ αυτό το
μωρό. Φίλοι μας που δεν είχαν μάθει για την αποβολή, μας παίρναν τηλέφωνο για να
μάθουν νέα, την πορεία της εγκυμοσύνης. Με κάθε τηλεφώνημα έπεφτα όλο και πιο
βαθιά.
Και δεν
ήθελα να ξεφύγω.
Ο Γιώργος
μου είχε προτείνει να πάρει άδεια μερικές μέρες και να πάμε ένα ταξίδι οι δυο
μας, για να τα αφήσουμε όλα πίσω. Οι γονείς μου επιμένανε να πάω στη Σύρο.
Εγώ δεν ήθελα τίποτα. Δεν έκανα τίποτα.
Έμενα κλεισμένη στο σπίτι, έτρωγα απ’ έξω, σταμάτησα να απαντάω στα τηλέφωνα. Τιμωρούσα
τον εαυτό μου που είχα χάσει το παιδί. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Πίστευα βαθιά
ότι έχω κάνει κάποιο λάθος.
Ότι το
σώμα μου είναι το λάθος.
Τη δεύτερη
φορά ήταν χειρότερα. Και την τρίτη ακόμα πιο δύσκολα. Η αβεβαιότητα και η αδυναμία σαν δεύτερο
δέρμα. Μια ταυτότητα. Με προσδιόριζαν. Ένιωθα συνεχώς ότι εγώ κάνω κάτι λάθος.
Και μετά, κάποια στιγμή ο Γιώργος μου έδειξε ένα σάιτ. Με ιστορίες γυναικών που
είχαν βρεθεί στην ίδια κατάσταση με μένα. Που πίστευαν κι εκείνες ότι κάτι
είχαν κάνει λάθος. Ότι είναι το λάθος. Οι ιστορίες τους με βοήθησαν να καταλάβω
ότι δεν είμαι μόνη. Δεν ήμουνα η μόνη που το έχει περάσει αυτό. Και πως καμία
γυναίκα που το πέρασε δεν έχει κάτι λάθος. Ούτε είναι λάθος.
Αν δεν
ήταν αυτές οι ιστορίες, νομίζω, δεν θα κατάφερνα να σηκωθώ.
Νοράκι μου, με ανατριχιάσες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ έχω έρθει σε αυτή τη θέση στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Έτσι ακριβώς αισθάνθηκα, έτσι ένιωσα. Άδεια, μόνη και λάθος. Ότι μάλλον δεν άξιζα να γίνω μάνα. Είχα και έχω όμως και γω το στήριγμα μου όπως κι εσυ τον Γιώργο. Μέχρι που όλα αυτά πέρασαν σαν ένας εφιάλτης όταν έμαθα ξανά πως είμαι ξανά έγκυος και κράτησα το 1ο μου μωράκι αγκαλιά. Και επειτα από 20 μήνες το 2ο....Ολα καλά θα πάνε και θα έχεις το νινακι σου αγκαλιά και δε θα τι πιστευεις. Στο ευχομαι από καρδιάς 💓💓💓💓
Τι μου θύμισες...κινδύνευσα να χάσω την πρώτη μου κόρη στον 5ο μήνα.Όλες τις μέρες που έμεινα στο νοσοκομείο σε ακινησία κ με παρακολούθηση,ήθελα να πεθάνω.Πιτσιρίκι 20 χρονών.Υπήρξαν στιγμές που κρατούσα την ανάσα μου μες την αγωνία μέχρι να μου πουν πως το παιδί είναι καλά.Έφταιγα βλέπεις ...κουράστηκα με τις δουλειές κ δεν σκέφτηκα το μωρό μου.Απενοχοποιήθηκα πολύ αργότερα απ την ίδια κ το χαμόγελό της.Να σαι σίγουρη πως κ το δικό σου μωρό έτσι γλυκά θα σου χαμογελάσει κ θα τα ξεχάσεις όλα....
ΑπάντησηΔιαγραφήελπιζω "νορα" να πανε ολα καλα με την εγκυμοσυνη σου κσι να αποκτησετε με το Γιωργο το μωρο που τοσο θελετε. καλο θα ηταν ομως να μην προκαλεις την τυχη σου μια και μας ειπες οτι θα κινδυνευσεις παλι ,ισως πρεπει να βαλεις προτεραιοτητες!!!.
ΑπάντησηΔιαγραφή