Νομίζω ότι άνθρωποι ζούμε πάνω σε μια παγωμένη λίμνη.

Το στρώμα του πάγου είναι λεπτό αλλά εμείς, όλοι μας, πιστεύουμε ότι δεν θα σπάσει ποτέ - κινούμαστε πάνω του με αυτή τη βεβαιότητα. Μεγαλώνουμε, κάνουμε σχέσεις, ερωτευόμαστε, ονειρευόμαστε, μαλώνουμε και φιλιώνουμε σίγουροι ότι θα παραμείνει άθραυστο. Και μετά, κάποια στιγμή χωρίς προειδοποίηση, ο πάγος σπάει. Και κάποια ή κάποιος πέφτει στο παγωμένο νερό. Μερικοί καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στην παγωμένη επιφάνεια. Άλλοι χάνονται.   Όσοι είναι δίπλα,  το βλέπουν και τρομάζουν. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να ζουν με την ίδια βεβαιότητα. Ότι τίποτα δεν μπορεί να τους κάνει να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Ότι σε αυτούς δεν θα συμβεί τίποτα που να τους βγάλει από την ισορροπία τους. Ότι ο πάγος δεν θα σπάσει ποτέ.    

Η Άννα χάθηκε ξαφνικά, «άνοιξε η γη και την κατάπιε» και κανένας δε μπορούσε να απαντήσει που μπορεί να ήταν, που πήγε.

Νομίζω ότι κανένας δε διαλέγει πότε και ποιον θα ερωτευτεί. Δεν ελέγχεται. Όταν γνώρισα το Γιώργο, ήταν αυτό που λένε «με την πρώτη ματιά». Δεν το περίμενα, δεν το υπολόγισα και για να πω την αλήθεια, δεν  ήθελα  κάποιος που μόλις γνώρισα να παίρνει ξαφνικά τόσο χώρο στη ζωή μου, να τον σκέφτομαι συνέχεια, να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου, να θέλω να τον βλέπω κι όταν τον βλέπω να νιώθω πως χάνω τον έλεγχο απ’ τα χέρια μου και τον παραδίδω σε αυτόν. Αντιστάθηκα για κάποιο καιρό αλλά ήταν ένας αγώνας από την αρχή χαμένος. Αυτός είναι ο έρωτας. Μια κατάσταση που δεν ορίζεις και όταν συμβαίνει ούτε πίσω μπορείς να κάνεις ούτε να την αρνηθείς. 

Η Άννα ήταν ερωτευμένη. 

Δεν το ήθελε, δεν το κυνήγησε. Κι όσο κι αν προσπάθησε να τ’ αποφύγει, κι εκείνη κι ο Κωνσταντίνος, δεν  κατάφεραν να μείνουν μακριά ο ένας απ’ τον άλλον. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτή την ιστορία επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον. Αλλά «κόλλησα» όταν διάβασα τα μηνύματά τους. Υπήρχε έρωτας ανάμεσά τους. Πάθος. Αγάπη. Συναισθήματα μεγάλα. Αληθινά. Ήταν φτιαγμένοι για είναι μαζί αυτοί οι δύο. Και τα ψέματα που αναγκάστηκαν να πουν δεν τα είπαν για να εξαπατήσουν αλλά για να προφυλάξουν τους συντρόφους και τα παιδιά τους. Και σε κάποιο βαθμό και τον εαυτό τους.  Ό,τι έγινε ήταν το τίμημα γιατί δεν ήταν ελεύθεροι να είναι μαζί και δεν έπρεπε να νιώθουν έτσι ο ένας για τον άλλον.  Κι ήταν με κάποιο τρόπο πρόθυμοι να το πληρώσουν. Να χάσουν και οι δύο τη γη κάτω από τα πόδια τους. 

Δεν κρίνω την Άννα και τον Κωνσταντίνο, δεν μπορώ και δεν θέλω. 

Γιατί έχω δει την παγωμένη επιφάνεια να σπάει. Και άνθρωποι που θεωρούσαμε δικούς μας, να χάνονται . “Πως γίνεται όταν είμαι δίπλα σου  την ίδια στιγμή να είμαι τόσο χαρούμενη και τόσο λυπημένη, τόσο ήσυχη και τόσο αναστατωμένη, να αισθάνομαι ότι έχω τον κόσμο στα χέρια και ότι δεν έχω τίποτα;» ήταν ένα από τα τελευταία μηνύματα που έστειλε στον Κωνσταντίνο. 

Λίγο αργότερα,  η Άννα εξαφανίστηκε.