Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω ξεκινώντας αυτό το blog. Για να είμαι ειλικρινής, από την αρχή σε αυτή την ιστορία, δεν ήμουν σίγουρη τι με παρακινούσε. Ούτε που θα με οδηγήσει. Κι ίσως αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον, είναι σαν να πρέπει να εξερευνήσω μια περιοχή και να φτιάξω ένα χάρτη. Έτσι νιώθω. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι συνεχίζω.

Είμαι η Νόρα κι αυτό είναι το blog μου. Καλωσορίσατε.

Πρώτη δημοσίευση και κάθε αρχή και δύσκολη σκέφτομαι. Δύσκολο πράγμα να γράφεις αυτά που βλέπεις.  Κι αυτά που νιώθεις, δυσκολότερο. Στα πλαίσια αυτής της ιστορίας , του «κολλήματός μου» που λέει ο Γιώργος είδα κι ένιωσα πολλά. Και θέλω να τα μοιραστώ, έτσι νομίζω θα καταλάβω καλύτερα ό,τι συνέβη και θα μπορέσω, ίσως, να βρω το νήμα που οδηγεί στο τέλος.

Ο Γιώργος είναι ο άντρας μου. Αστυνομικός.

Νομίζω ότι ξεκίνησε να μου μιλάει για την ιστορία της Άννας Μακρίδη επειδή ήθελε να μου αποσπάσει την προσοχή – να σκέφτομαι την περίεργη υπόθεση, που έμοιαζε και συνεχίζει να μοιάζει με αίνιγμα και να μην σκέφτομαι τα δικά μου.  Είχα αποβάλλει, εκείνη την περίοδο,  για τρίτη συνεχόμενη φορά και ήμουν χάλια. Πιο χάλια από χάλια. Νόμιζα ότι δεν είχα κουράγιο να ζήσω. Αλλά, από ότι φαίνεται, είμαστε πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε.

Από τότε σκέφτομαι αυτή την ιστορία συνέχεια.

Νόμιζα ότι ήταν μια μορφή εμμονής για μένα, ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα (έχω σπουδάσει μαθητικά κι έκανα για χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα), ένα πρόβλημα που ένιωθα μια βαθιά ανάγκη να λύσω. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως δεν ήταν η περιέργεια αυτό που με κινητοποιούσε. Ήταν η διαπίστωση πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται πως δεν έχουν κουράγιο να συνεχίσουν. Πως όλα έχουν τελειώσει για αυτούς. Γυναίκες και άνδρες. Γυναίκες νομίζω περισσότερες. Που έρχονται αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με τη βία. Κι είναι αδύναμοι μπροστά της. Περισσότερο από την περιέργεια ήταν η έγνοια μου για αυτές και αυτούς.

Θέλω να πιστεύω πως αυτό το blog θα με βοηθήσει να βρω τις απαντήσεις που ζητάω.

Είμαι η Νόρα κι αυτό είναι το blog μου.

Ν.