Γιατί; Τι είναι αυτό με κρατάει και συνεχίζω; Τι με δένει με αυτούς τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους, τι με κάνει να θέλω να παλέψω για αυτούς; 

Μεγάλωσα σε ένα σχετικά μικρό μέρος. Στη Σύρο. Η παιδική μου ηλικία ήταν ήρεμη -  η οικογένειά μας υπήρξε  δεμένη,   οι γονείς έδωσαν στην αδελφή μου και σε μένα στοργή και αγάπη. Και μια βαθιά πίστη στη δικαιοσύνη. Η μητέρα μου ήταν η βιβλιοθηκονόμος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη  και ο πατέρας μου εργαζόταν, ως αρχαιολόγος, στο Μουσείο. Μεγάλωσα ανάμεσα σε βιβλία και αγάλματα. Και ανθρώπους. Που οι περισσότεροι γνωρίζονταν μεταξύ τους και βοηθούσαν ο ένας τον άλλο.  Αυτό που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία είναι πως τα καλοκαίρια ήταν μεγάλα – κρατούσαν από το Μάρτη σχεδόν μέχρι το Νοέμβρη. Οι χειμώνες, αντίθετα,  ήταν μικροί. 

Μεγάλα καλοκαίρια, μικροί χειμώνες - αυτή είναι η εικόνα που είχα για τον κόσμο όταν ήμουν παιδί. 

Και ξαφνικά, 18. Πέρασα στο Μαθηματικό του Ε.Κ.Π.Α και βρέθηκα στην Αθήνα. Μόνη. Ενθουσιασμένη από τη μεγάλη πόλη και τη διαφορετική ζωή σίγουρα, αλλά μόνη. Την πρώτη μέρα στη σχολή,  γνώρισα τη Μαρία. Κάναμε πολλή παρέα, ήταν κι εκείνη από την περιφέρεια, κοντά στην Καλαμάτα έμενε, ήταν κι εκείνη μόνη και αντιμέτωπη με τη νέα συνθήκη. Οι περισσότερες φιλίες και παρέες του πρώτου έτους διαλύθηκαν, η Μαρία κι εγώ όχι.  Ζήσαμε παρέα όλα τα φοιτητικά μας χρόνια – ξενύχτια και κουβέντες για τους έρωτές μας, απογοητεύσεις και γιορτές, καλοκαίρια στην Αθήνα, στο χωριό της στην Καλαμάτα, στη Σύρο.  Όλη μου τη φοιτητική ζωή την πέρασα πιστεύοντας ότι έχω βρει την καλύτερη φίλη που μπορούσα να έχω. 

Λέγαμε ότι θα παντρέψει η μια την άλλη. Ότι θα ‘μαστε κουμπάρες και νουνές η μια των παιδιών της άλλης. 

Κι ύστερα τελειώσαμε τη σχολή, εγώ γύρισα στη Σύρο κι εκείνη έκατσε στην Αθήνα. Τότε τον γνώρισε. Ήταν ενθουσιασμένη στην αρχή, με έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσαμε ώρες. Το καλοκαίρι ήρθαν μαζί στο νησί αλλά  εκείνος έδειχνε να βαριέται τις συζητήσεις μας. Έδειχνε να μην του αρέσει τίποτα δικό της. Η Μαρία έλεγε ότι ανησυχεί για εκείνη και την νοιάζεται όσο κανείς. Ήταν ερωτευμένη. Ήμουν χαρούμενη που ένιωθε έτσι. Αλλά είχα μια ανησυχία όταν τους χαιρέτησα στο λιμάνι. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Σαν κάτι να μην πήγαινε καλά. Το ένιωσα αλλά δεν έδωσα σημασία.  Σιγά σιγά το επόμενο διάστημα τα τηλέφωνα περιορίστηκαν.  Μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησαν. Όταν ανέβηκα στην Αθήνα, την πήρα να βρεθούμε, μου είπε ότι δεν είχε χρόνο. Μετά από δύο μήνες που ξανανέβηκα, το ίδιο.  Όταν της είπα ότι η συμπεριφορά της μου φαίνεται περίεργη, θύμωσε. Και σταμάτησε να μου μιλάει. Κι απομακρύνθηκε κι άλλο. Σταματήσαμε να μιλάμε χωρίς να έχουμε μαλώσει, χωρίς να ξέρω το λόγο. Χάνονται οι άνθρωποι μεγαλώνοντας. 

Το διάστημα που ακολούθησε μάθαινα νέα της από φίλους και γνωστούς. Λέγανε ότι έχει χαθεί κάπως, ότι δεν πολυβγαίνει.  Κάποιοι λέγανε ότι εκείνος τη χτυπάει.

Όταν το έμαθα, δοκίμασα πολλές φορές να μιλήσω μαζί της. Επέμενα. Βρεθήκαμε μια φορά, μου είπε ότι δεν είναι συνέχεια έτσι. Ότι κάποιες μέρες είναι καλά. Και μετά κάτι τον πιάνει. Και μετά της ζητάει συγγνώμη και επιμένει ότι δεν θα ξανασυμβεί. Αλλά ξανασυμβαίνει. Εκείνη πίστευε ότι μπορεί να τον βοηθήσει. Να το σώσει από τον κακό του εαυτό.  Προσπάθησα να τη δω κι άλλες φορές, δεν ήθελε.  Μαλώσαμε – την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο μαλώσαμε πολύ. Μου φώναζε, μου φώναζε να σταματήσω να ασχολούμαι και να κοιτάξω τη ζωή μου. Κι αυτό έκανα.  Μέχρι που μια μέρα είδα τη Μαρία στο δελτίο των οχτώ. Ένα όνομα. Το όνομά της. Το όνομα της εικοσιοχτάχρονης που αυτοκτόνησε μετά από συστηματική κακοποίηση. Το όνομα αυτής που θα παντρεύαμε η μια την άλλη και θα βάπτιζε η μια τα παιδιά της άλλης.